هزینه های سرمایه در مقابل هزینه های درآمد: تفاوت چیست؟
هزینه های سرمایه در مقابل هزینه های درآمد: تفاوت چیست؟
هزینه های سرمایه در مقابل هزینه های درآمد: تفاوت چیست؟
مخارج سرمایه در مقابل مخارج درآمد
بررسی اجمالی تفاوت بین مخارج سرمایه ای و مخارج درآمد شامل این است که آیا خریدها در بلندمدت یا کوتاه مدت مورد استفاده قرار خواهند گرفت. مخارج سرمایه ای وجوهی هستند که توسط یک شرکت برای خرید، ارتقا و نگهداری دارایی های فیزیکی مانند اموال، ساختمان ها یا تجهیزات استفاده می شود.
مخارج سرمایه ای معمولاً خریدهای بزرگ یکباره دارایی های ثابت است که برای درآمدزایی در دوره طولانی تری استفاده می شود. مخارج درآمدی معمولاً به عنوان هزینه های عملیاتی جاری گفته می شود که هزینه های کوتاه مدتی هستند که در اجرای عملیات روزانه تجاری استفاده می شوند.
هزینه های درآمد
مخارج درآمد هزینه های کوتاه مدتی هستند که در دوره جاری یا معمولاً در یک سال استفاده می شوند. مخارج درآمدی شامل مخارج مورد نیاز برای تامین هزینه های عملیاتی جاری اداره یک کسب و کار است و بنابراین اساساً همان هزینه های عملیاتی است.
مخارج درآمدی همچنین شامل هزینه های تعمیر و نگهداری معمولی می شود که برای حفظ وضعیت کارکرد دارایی بدون بهبود یا افزایش قابل ملاحظه عمر مفید دارایی ضروری است. هزینه های درآمد مربوط به دارایی های موجود شامل تعمیرات و نگهداری منظم و همچنین هزینه های رنگ آمیزی و تجدید می باشد. مخارج درآمدی را می‌توان به‌عنوان هزینه‌های مکرر در نظر گرفت، برخلاف ماهیت یکباره اکثر مخارج سرمایه‌ای.
انواع هزینه های درآمد
نمونه های دیگر از مخارج درآمد عبارتند از:
حقوق و دستمزد کارکنان
هر گونه هزینه سربار، مانند حقوق و دستمزد برای دفتر شرکت، که معمولاً تحت عنوان هزینه های فروش، عمومی و اداری قرار می گیرد.
تحقیق و توسعه (R&D)
آب و برق و اجاره
سفر تجاری
مالیات بر مستغلات
حسابداری هزینه های درآمد
درآمد مخارج یا هزینه های عملیاتی در صورت سود و زیان ثبت می شود. این هزینه ها از درآمدی که یک شرکت از فروش ایجاد می کند کم می شود تا در نهایت به درآمد خالص یا سود دوره برسد.
هزینه‌های درآمد را می‌توان در همان سالی که هزینه‌ها رخ می‌دهد به طور کامل از مالیات کسر کرد. به عبارت دیگر، هزینه ها باعث کاهش سود از منظر مالیاتی و در نتیجه کاهش درآمد مشمول مالیات دوره مالیاتی می شود.
هزینه های سرمایه ای
مخارج سرمایه نشان دهنده سرمایه گذاری های قابل توجهی از سرمایه است که یک شرکت برای حفظ یا بیشتر اوقات برای گسترش تجارت خود و ایجاد سود اضافی انجام می دهد. مخارج سرمایه‌ای شامل خرید دارایی‌های بلندمدت است که دارایی‌هایی هستند که بیش از یک سال دوام می‌آورند اما معمولاً عمر مفید آنها چندین سال است.
مخارج سرمایه ای اغلب برای خرید دارایی های ثابت، که دارایی های فیزیکی مانند تجهیزات هستند، استفاده می شود. در نتیجه، مخارج سرمایه ای معمولاً برای مبالغ بزرگتر از مخارج درآمدی است. با این حال، در مواردی که خرید دارایی های بزرگ در کوتاه مدت یا دوره حسابداری جاری مصرف می شود، استثناهایی وجود دارد.
انواع مخارج سرمایه ای
هزینه های سرمایه ای می تواند شامل خرید موارد زیر باشد:
یک تأسیسات یا کارخانه، از جمله ارتقاء یا توسعه
وسایل نقلیه، مانند کامیون هایی که برای تحویل محصولات استفاده می شوند
تجهیزات تولیدی
کامپیوترها
مبلمان
مخارج سرمایه ای اغلب برای انجام پروژه ها یا سرمایه گذاری های جدید توسط یک شرکت استفاده می شود. به طور معمول، هدف گسترش توانایی یک شرکت برای ایجاد درآمد و درآمد است. برعکس، مخارج درآمد، هزینه‌های عملیاتی برای اجرای کسب‌وکار روزانه و هزینه‌های تعمیر و نگهداری است که برای حفظ دارایی در حالت کار ضروری است.
شرکت ها اغلب از تأمین مالی بدهی یا تأمین مالی سهام برای پوشش هزینه های قابل توجهی که در دستیابی به دارایی های اصلی برای گسترش تجارت خود به همراه دارد، استفاده می کنند. تامین مالی از طریق بدهی می تواند شامل قرض گرفتن پول از بانک یا انتشار اوراق قرضه شرکتی باشد که برای سرمایه گذارانی که آنها را می خرند و به طور دوره ای سود دریافت می کنند، هستند. تامین مالی سهام شامل انتشار سهام یا سهام برای سرمایه گذاران برای جمع آوری وجوه برای توسعه و بهبود سرمایه است.
معاملات حسابداری
خریدها یا خروجی های نقدی برای مخارج سرمایه ای در بخش سرمایه گذاری صورت جریان نقدی نشان داده شده است. تمام ورودی ها و خروجی های نقدی را در یک دوره خاص نشان می دهد. به عنوان مثال، هنگامی که یک شرکت تجهیزاتی را خریداری می کند، باید جریان نقدی خروجی را در خود نشان دهد. علاوه بر این، تجهیزات نیز باید در کل دارایی ها در ترازنامه ثبت شوند.
از آنجایی که دارایی‌های بلندمدت برای یک شرکت ارزش درآمدزایی برای یک دوره چند ساله ایجاد می‌کند، شرکت‌ها مجاز نیستند تمام هزینه دارایی را در سالی که هزینه انجام می‌شود کسر کنند. در عوض، آنها باید هزینه را از طریق استهلاک سال به سال در طول عمر مفید دارایی بازیابی کنند.
به عبارت دیگر، هزینه مخارج سرمایه ای در بسیاری از دوره ها یا سال ها توزیع می شود، در حالی که هزینه های درآمد در سال یا دوره جاری هزینه می شود.
